ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Ανταπόκριση από Κρήτη…

Ειλικρινά δεν το είχα σκοπό να κατέβω στα πάτρια εδάφη… τουλάχιστον αυτήν την περίοδο… όμως κάποια ανεπάντεχα συμβάντα τα έφεραν έτσι και  κατέβηκα στο αγαπημένο νησί… έφτασα στο νησί με βαριά καρδιά, γιατί ανησυχούσα για την υγεία αγαπημένου μου συγγενικού προσώπου, αλλά ευτυχώς όλα πήγαν καλά και η καρδιά μου ελάφρυνε… έτσι μπόρεσα να παρατηρήσω πιο καλά τις αλλαγές που έχουν γίνει στην πατρική μου πόλη όλο αυτόν τον καιρό που λείπω…

Η κρίση δεν έχει αγγίξει ακόμα καλά την πόλη… βλέπεις βέβαια κλειστά μαγαζιά, αλλά όχι με την ίδια συχνότητα που τα συναντάς στην Κατερίνη… και αυτό, βέβαια, συμβαίνει γιατί (δεν είναι μυστικό, όλοι το ξέρουν) η Κρήτη έχει ακόμα λεφτά… λεφτά από τις επιδοτήσεις, λεφτά από τον τουρισμό, λεφτά από τους φοιτητές… είναι ένας ευλογημένος τόπος, οφείλουμε να το ομολογήσουμε, που αν και δεν έχει πολλά πεδινά, βγάζει σχεδόν τα πάντα… (Θυμάμαι τα λόγια ενός παλιού φίλου μου, ότι η Κρήτη είναι αυτάρκης, ακόμα και πετρέλαιο έχει… σ.σ. εννοούσε τις δεξαμενές πετρελαίου που βρίσκονται σε θαλάσσιο χώρο στο νότιο Ηράκλειο). Μην ξεχνάμε, φυσικά, τα γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα του νησιού που είναι διάσημα σ’ όλο τον κόσμο…

Δεν θέλω, βέβαια, να πω ότι αυτός ο ευλογημένος τόπος δεν έχει προβλήματα… όπως όλα τα μέρη στην Ελλάδα, έτσι και η πόλη μου ταλανίζεται από έντονο κυκλοφοριακό πρόβλημα, από έλλειψη χώρων στάθμευσης, από αυθαίρετες καταλήψεις δημόσιων χώρων για τραπεζοκαθίσματα και άλλα πολλά που δε φτάνει η στήλη για να τα αναφέρω… όμως, και το διαπιστώνω κάθε φορά που κατεβαίνω στο νησί, κάνουν τουλάχιστον προσπάθειες για να τα λύσουν…

Κάνοντας, λοιπόν, βόλτα στα δρομάκια και στο κέντρο της πόλης, διαπίστωσα ότι οι ντόπιοι γνωρίζοντας ότι ένα από τα βασικότερα έσοδα τους είναι ο τουρισμός, προσπαθούν να διατηρήσουν τα ιστορικά στοιχεία της πόλης, φωτίζοντας την στα κατάλληλα σημεία για να αναδειχθούν τα αξιοθέατα, κάνουν εκδηλώσεις πολιτιστικές για να προσελκύσουν ακόμα και έλληνες τουρίστες από άλλα μέρη, και προωθούν τον αγροτουρισμό, την εναλλακτική μορφή τουρισμού που προτιμούν ολοένα και περισσότεροι ξένοι (κυρίως άγγλοι και γερμανοί). Κινήσεις που αν μη τι άλλο, δείχνουν ότι προσπαθούν να αλλάξουν την πατροπαράδοτη ιδέα του «ήλιος, θάλασσα και μάρμαρα», που νομίζουμε τόσα χρόνια ότι θέλουν οι επισκέπτες που έρχονται στην Ελλάδα.

Με έπιασε μια πίκρα, όμως, για την πόλη που με φιλοξενεί τα τελευταία χρόνια… καθώς περιδιάβαινα στα σοκάκια της πατρικής μου πόλης, σκεφτόμουν την Κατερίνη… έβλεπα τις διαφορές, αλλά και τις ομοιότητες που έχουν οι δύο πόλεις αυτές… και με πονούσε η βασική διαφορά… αν και οι δύο πόλεις έχουν ως βασικό έσοδο τον τουρισμό, δεν έχω δει τα τελευταία χρόνια στην Κατερίνη, κάτι που να μου δείχνει μια αλλαγή νοοτροπίας στον τρόπο που θα προσελκύσουν τους τουρίστες, η οποία συνεπακόλουθα θα φέρει και άλλου είδους επισκέπτες. Ανθρώπους που θα επισκέπτονται την περιοχή όλον τον χρόνο και όχι μόνο την ολοένα και συρρικνούμενη καλοκαιρινή περίοδο… Ανθρώπους που δεν θα έρχονται μόνο για τη θάλασσα και τα καλοκαιρινά κλαμπ, αλλά θα θέλουν να δουν και τα (πολλά) αξιοθέατα της περιοχής… Ανθρώπους που θα θέλουν να καταλύσουν στις καταπράσινες πλαγιές του Ολύμπου… γιατί αν και όλοι λένε ότι η Κρήτη είναι ευλογημένος τόπος, η Πιερία είναι πιο ευλογημένη (πιστέψτε με) … και είναι στο χέρι μας, ή μάλλον στο μυαλό μας για να τα καταφέρουμε…

Υ.γ. Ειλικρινά δεν ήθελα να γκρινιάξω για όλα αυτά… αλλά ξέρετε τι με ώθησε; Ότι αρχές Νοεμβρίου, το Ρέθυμνο έχει ακόμα τουρίστες… όχι βέβαια, στους αριθμούς που επισκέπτονται την πόλη το καλοκαίρι, αλλά ένας σεβαστός αριθμός, που ακόμα φέρνει έσοδα στην πόλη… σκεφτείτε το…

Εύα Ανδρουλιδάκη