Η κοινωνία αλλάζει τα ΜΜΕ κοιμούνται

Ο προβληματισμός για τη δημοκρατικότερη αντιπροσώπευση της κοινωνίας δεν απασχόλησε ποτέ την ελληνική πολιτική η οποία αναλώνεται, μέχρι και σήμερα, σε διαμάχες εσωκομματικής κυριαρχίας.
Η κοινωνία αλλάζει τα ΜΜΕ κοιμούνται

Αν κανείς παρακολουθήσει τα «επίσημα» ΜΜΕ, έχει την εντύπωση ότι η ελληνική κοινωνία κοιμάται ύπνο βαθύ. Τη στιγμή της βαθύτερης και κρισιμότερης κρίσης των τελευταίων δεκαετιών, η ατζέντα των ΜΜΕ αποτελείται από δηλώσεις και κάθε είδους διαρροές πολιτικών προσώπων ή κομματικών μηχανισμών. Κεντρικά δελτία ειδήσεων ή μεγάλες παραδοσιακά εφημερίδες υποβαθμίζονται σε γραφεία τύπου των κομμάτων.

Η αποκαλούμενη «συναδελφική αλληλεγγύη» έχει σκοτώσει την κριτική και ο μύθος του «πολιτικώς ορθού» έχει βάλει ταφόπλακα στο δημοσιογραφικό ρεπορτάζ. Για να μη μιλήσουμε για τον αυτισμό της τηλεόρασης που από κανάλι σε κανάλι και από εκπομπή σε εκπομπή αναπαράγει, σχολιάζει και προβάλει τον εαυτό της.

Το πιο αστείο από όλα είναι όταν παρακολουθείς στην τηλεόραση την «άποψη των πολιτών». Αυτό, σύμφωνα με τα κανάλια, σημαίνει ένα δημοσιογράφο στημένο σε μια γωνιά της Ερμού να σταματάει κόσμο στο δρόμο και να ρωτάει την «άποψη» του.

Άντε και καμιά δημοσκόπηση σε κάποιο δελτίο. Μια δημοσκόπηση δομημένη πάνω στην αγωνία του πολιτικού - «θα κερδίσω τις εκλογές ή όχι, και με τι διαφορά;» - και όχι δομημένη πάνω στην αγωνία του ανθρώπου. Δημοσιογράφοι και οι δημοσκόποι έχουν άραγε ξεχάσει, ή δεν γνωρίζουν καν, τη διαφορά ανάμεσα στα δύο;

Κοιμόμαστε στ’ αλήθεια ύπνο βαθύ;

Η οπτική γωνία των επίσημων ΜΜΕ ή η ματιά των πολιτικών, καθρεφτίζουν μια κοινωνία βυθισμένη στην απάθεια, την απαξίωση και τον εφησυχασμό. Οι πολιτικοί είναι χειρότεροι από τα ΜΜΕ. Η άποψη τους για τους ψηφοφόρους τους, είναι η χειρότερη δυνατή. Ακούς σχόλια όπως «με πλησιάζουν μόνο για ρουσφέτια», «μου ζήτησε να πληρώσω ένα λογαριασμό νερού για να με ψηφίσει».

Πεποίθηση που εκφράστηκε ακόμα και από επίσημα κυβερνητικά χείλη, «όλοι μαζί τα φάγαμε». Η μεροληψία του ποιο τμήμα της κοινωνία «συναλλάσσεται» με τους πολιτικούς, δεν τους ανησυχεί. Το συμπέρασμα γενικεύεται και καλύπτει τα πάντα. Το χάσμα ανάμεσα στους πολίτες που κινούνται μακριά από τα κόμματα και τους πολιτικούς ολοένα βαθαίνει.

Ο προβληματισμός για τη δημοκρατικότερη αντιπροσώπευση της κοινωνίας δεν απασχόλησε ποτέ την ελληνική πολιτική η οποία αναλώνεται, μέχρι και σήμερα, σε διαμάχες εσωκομματικής κυριαρχίας.

Την ίδια στιγμή που η πολιτική κοιμάται, βαθιές αλλαγές συντελούνται στους χώρους εργασίας. Μπορείς να το δεις αυτό στους κλάδους της διαφήμισης, των ΜΜΕ και των εκδοτικών οίκων που βυθίζονται όλοι μαζί, στις χιλιάδες ανέργων που δημιουργούνται, στις ζωές των στελεχών επιχειρήσεων που στην κορυφή της παραγωγικότητάς τους καταστρέφονται, στα εργασιακά δικαιώματα που καταπατούνται, στη συλλογικότητα που ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι χάθηκε, στην αγροτική παραγωγή που μόνο ως εικονική πραγματικότητα υπήρχε, στα λόγια των πολιτικών.

Τόσο μεγάλες αλλαγές όμως, αφήνουν βαθιές πληγές και αλλάζουν τις κοινωνίες συθέμελα. Αυτό που σήμερα είναι μια υποψία μόνο, μπορεί αύριο να γίνει κυρίαρχο ρεύμα και να σαρώσει τα πάντα.

Ακούς στη δημοσιογραφία κάποιες σπάνιες φωνές που τολμούν να πουν τα πράγματα με το όνομα τους και φωτίζουν τις παθογένειες της ελληνικής πολιτικής ζωής που οικογενειοκρατείται. Οι οικογένειες έχουν κυβερνήσει την Ελλάδα σα φέουδο. Φέρονται ακόμα και σήμερα ως να τους ανήκει. Διακυβέρνηση ελέω Θεού.

Και στην τέχνη όμως τον τελευταίο καιρό, ακούγονται κάποιες φωνές που διεκδικούν το δικό τους ύφος και στιλ, που αμφισβητούν τα όρια και τα στεγανά της ελληνικής μικροαστικής οικογένειας που ανέθρεψε σιωπηλά παιδιά. Με σκληρή θεματολογία, πολιτική αναζήτηση και υπαρξιακές αγωνίες έναν αιώνα θαρρείς μετά από το αριστερό ρεύμα που καθόρισε τα πάντα στην τέχνη μετά τη χούντα, οι νέοι καλλιτέχνες μας δίνουν μια άλλη εικόνα της ελληνικής κοινωνίας, που αγωνίζεται να γκρεμίσει τα στεγανά για να αναπνεύσει ελεύθερα.