Πήγαινε πες στη Δημοκρατία να πάει να πλυθεί γιατί η μπόχα της έχει
κολλήσει πια στους τοίχους των σπιτιών μας. Μην εθελοτυφλεί επειδή
έχει κάμποσους ακόμα που της κάνουν παρέα. Εκείνοι βρωμάνε περισσότερο
από την ίδια και οι στάμπες που αφήνει ο λιπαρός ιδρώτας τους-όταν την
αγκαλιάζουν- κάνουν το ακριβοπληρωμένο της ταγιέρ να μοιάζει με τοίχο
σφαγείου που δεν καθαρίστηκε ποτέ.
Πές της να μην περνάει από τη γειτονιά γιατί κάποιοι παλιοί εραστές της,
που τη λάτρεψαν, ακονίζουν τα μαχαίρια τους έχοντας μπροστά τους μια
φωτογραφία του ΄70. Αυτή με το σιέλ φορεματάκι της να γελάει και εκείνοι
δίπλα της να μην τολμούν ούτε να την αγγίξουν, μη και χαλάσουν τη στιγμή,
μη και τσαλακώσουν το όνειρο.
Πήγαινε και πες στην Σοσιαλαριστερά να μην κορδώνεται όταν περνάει από
τα σοκάκια γιατί τα χαμπέρια έφτασαν από καιρό στα αυτιά των παιδιών της.
Έχει χρόνια τώρα, που όταν αυτά έβγαιναν από την πόρτα για το σχολείο
της ζωής, αυτή έβαζε τους γιούς των αφεντικών από το παράθυρο και το
γλεντούσαν. Πήγαινε πες της ότι ακόμα πηγαίνουν μαζί της οι ατσαλάκωτοι
της ζωής μόνο και μόνο για την παλιά της αίγλη. Κατά τα άλλα κατάντησε
σαν γριά πόρνη επαρχιακού μπορντέλου που πας μαζί της όχι από ανάγκη
αλλά από οίκτο. Πες της ότι τα παιδιά της που κρυβόταν πίσω από τη
φούστα της όταν λυγερή και περήφανη περπατούσε στα συντρίμια της
Ιστορίας , θέλουν να την κουρέψουν γουλί και να την κρεμάσουν από
το σχοινί του καμπαναριού. Κάθε φορά που θα τινάζεται το κορμί της
να χτυπάει η καμπάνα όχι γι΄αυτήν, αλλά για τα όνειρα που έθαψε με
τα ίδια της τα χέρια πριν αυτά ανδρωθούν.
Πήγαινε πες στη Δικαιοσύνη ότι δεν μπορεί να κρύβεται για πολύ πια.
Όσο και να την προστατεύουν οι σωματοφύλακες της ανανδρίας
κουτσαίνει από την αριστερή πλευρά και ξεχωρίζει στο πλήθος. Της
έμεινε κουσούρι από τότε που έκλεβε από τη ζυγαριά και τα ΄χωνε
στις τσέπες της τα δίκια των ερήμην καταδικασμένων. Πές της έχει
μια ευκαιρία να μαχαιρωθεί μόνη της με το σπαθί της. Εκείνο που
έκοψε λαιμούς την ώρα που αυτοί τεντωνόταν με πρησμένες φλέβες
φωνάζοντας για δίκιο.
Τέλος, πήγαινε πες στην Ελευθερία ότι θα την βγάλει καθαρή. Όχι
γιατί στάθηκε ως έπρεπε αλλά γιατί οι πέτρες που μας έβαζε να
κουβαλάμε στον ανήφορο των Αξιών έγιναν μία-μία, οι τοίχοι
του σπιτιού που μέσα κοιμάται η Ελπίδα μας.
κολλήσει πια στους τοίχους των σπιτιών μας. Μην εθελοτυφλεί επειδή
έχει κάμποσους ακόμα που της κάνουν παρέα. Εκείνοι βρωμάνε περισσότερο
από την ίδια και οι στάμπες που αφήνει ο λιπαρός ιδρώτας τους-όταν την
αγκαλιάζουν- κάνουν το ακριβοπληρωμένο της ταγιέρ να μοιάζει με τοίχο
σφαγείου που δεν καθαρίστηκε ποτέ.
Πές της να μην περνάει από τη γειτονιά γιατί κάποιοι παλιοί εραστές της,
που τη λάτρεψαν, ακονίζουν τα μαχαίρια τους έχοντας μπροστά τους μια
φωτογραφία του ΄70. Αυτή με το σιέλ φορεματάκι της να γελάει και εκείνοι
δίπλα της να μην τολμούν ούτε να την αγγίξουν, μη και χαλάσουν τη στιγμή,
μη και τσαλακώσουν το όνειρο.
Πήγαινε και πες στην Σοσιαλαριστερά να μην κορδώνεται όταν περνάει από
τα σοκάκια γιατί τα χαμπέρια έφτασαν από καιρό στα αυτιά των παιδιών της.
Έχει χρόνια τώρα, που όταν αυτά έβγαιναν από την πόρτα για το σχολείο
της ζωής, αυτή έβαζε τους γιούς των αφεντικών από το παράθυρο και το
γλεντούσαν. Πήγαινε πες της ότι ακόμα πηγαίνουν μαζί της οι ατσαλάκωτοι
της ζωής μόνο και μόνο για την παλιά της αίγλη. Κατά τα άλλα κατάντησε
σαν γριά πόρνη επαρχιακού μπορντέλου που πας μαζί της όχι από ανάγκη
αλλά από οίκτο. Πες της ότι τα παιδιά της που κρυβόταν πίσω από τη
φούστα της όταν λυγερή και περήφανη περπατούσε στα συντρίμια της
Ιστορίας , θέλουν να την κουρέψουν γουλί και να την κρεμάσουν από
το σχοινί του καμπαναριού. Κάθε φορά που θα τινάζεται το κορμί της
να χτυπάει η καμπάνα όχι γι΄αυτήν, αλλά για τα όνειρα που έθαψε με
τα ίδια της τα χέρια πριν αυτά ανδρωθούν.
Πήγαινε πες στη Δικαιοσύνη ότι δεν μπορεί να κρύβεται για πολύ πια.
Όσο και να την προστατεύουν οι σωματοφύλακες της ανανδρίας
κουτσαίνει από την αριστερή πλευρά και ξεχωρίζει στο πλήθος. Της
έμεινε κουσούρι από τότε που έκλεβε από τη ζυγαριά και τα ΄χωνε
στις τσέπες της τα δίκια των ερήμην καταδικασμένων. Πές της έχει
μια ευκαιρία να μαχαιρωθεί μόνη της με το σπαθί της. Εκείνο που
έκοψε λαιμούς την ώρα που αυτοί τεντωνόταν με πρησμένες φλέβες
φωνάζοντας για δίκιο.
Τέλος, πήγαινε πες στην Ελευθερία ότι θα την βγάλει καθαρή. Όχι
γιατί στάθηκε ως έπρεπε αλλά γιατί οι πέτρες που μας έβαζε να
κουβαλάμε στον ανήφορο των Αξιών έγιναν μία-μία, οι τοίχοι
του σπιτιού που μέσα κοιμάται η Ελπίδα μας.
Πηγή: pelekis.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου